ท่านลูกศิษย์มักลืมไปว่าข้าเป็นอาจารย์

ข้ามีลูกศิษย์อยู่หนึ่งคน

นางไม่เพียงเก่งทั้งบู๊และบุ๋น

แต่ยังได้ชื่อว่ารูปโฉมงดงามที่สุดในปฐพี

อีกทั้งฝีมือทำอาหารยังเลิศล้ำเหนือมนุษย์

เป็นศิษย์ที่ร้อยปียังไม่อาจพบได้ ทว่า...

‘นางเกลียดข้า’

ท่านลูกศิษย์มักลืมไปว่าข้าเป็นอาจารย์

               เรื่องย่อ (มีสปอย)

          สำนักพรตป่าท้อม่วงล่มสลายในพริบตาเมื่อครั้งบรรพกาล

          ท่านเจ้าสำนักผู้สั่งสมตบะแห่งมารนับพันปี  ทั้งยังมีชื่อเสียงเกรียงไกรกลับสูญเสียศิษย์อันเป็นที่รักซึ่งเฝ้าฟูมฟักทะนุถนอมอย่างไม่อาจหวนคืน

          เรื่องดูคล้ายจะจบลงทำนองว่ายุคสมัยแห่งความรุ่งเรืองของเขาเหลือไว้แต่เถ้าธุลี  หลังจากสูญสิ้นตบะและวิทยายุทธ์ที่ร่ำเรียนมาทั้งยังอับโชคตกลงไปในบ่อผนึกมารจนต้องตรอมใจกลายเป็นน้ำแข็งก้อนนานหลายชั่วอายุคน  ‘ชุนอี้หนง’  ประมุขมารผู้มีใบหน้าดุจเทพสวรรค์แต่ร่างกายทรุดโทรมไร้กำลังก็กลับถูกปลุกขึ้นมาเพราะหญิงสาวสมองกลวงคนหนึ่ง  นางสมองฝ่อเพียงลำพังก็แล้วไปเถิด  แต่ยังพาสมัครพรรคพวกและเรื่องวุ่นวายมาโยนใส่เขาราวกับเป็นเจ้าแม่เห็บไรเสียได้

          อีกทั้งป่าท้อม่วงที่แสนเกรียงไกรบัดนี้ยังตกอยู่ในน้ำมือคนชั่วอีกด้วยเล่า?  

              ช้าก่อน...เขาควรจะปลงได้แล้ว  ในเมื่อยุคของตนเองก็ยังพังไม่เป็นท่าเช่นนั้น  มาบัดนี้จะต้องใส่ใจอย่างไรให้มากความ  อี้หนงตัดสินใจจะเป็นยาจกที่สุขสบายไปตลอดชาติ  ทว่า  กลับหลวมตัวรับผู้หญิงสมองฝ่อมาเป็นศิษย์หมายเลขหนึ่งเข้าจนได้...อีกทั้งอาจารย์อาของนางยังเป็นเจ้าของตบะมารพันปีที่เคยเป็นของเขา  เรื่องเดิมยังแก้ไม่หายเรื่องใหม่ดันถมลงมาอีก

          เวลานี้จะนึกเสียใจก็สายไปเสียแล้ว

          อี้หนงเริ่มอยากกลับไปเป็นน้ำแข็งก้อนดังเดิม

  โดย  ธมกร